Yeniden merhabalar.....
Toz olup dumana karışasım var…
Toprak olup yere düşesim bir de.
Yeniden doğmak elimde değil evet,
Ama…
Ama kendimden yeni bir ben yaratasım var…
Yeniden sevesim var.
Özleyesim…
Sevgiliye özlemi iliklerimde hissedişim var.
Sevginin masumiyetine inanaşım var yeniden…
Yeniden on sekiz yaşında olamam biliyorum,
Evet ama…
Hayata yeniden, yine yeniden asılasım var.
Yanımda olan,
Yanımda olmaktan vazgeçmeyen bunca insan için,
Belki de sadece onlar için,
Yeniden nefes alasım var…
Yeşile sarılıp, güneşle ısınasım….
Tırmalayasım var,
Ömür denen şeyim yüzünü gözünü…
Kanatasım var, kabuk tutmamak için direnen tüm yaralarımı.
Feleğin çarkına,
Çöpçatanın çomağını sokasım var.
Cevabı bilsem de avazım çıktığı kadar,
“Neden ben” diye sorasım var…
“Çünkü en uygun sendin” diyen sesin sahibinin yüzüne,
Koskocaman bir tokat indiresim var.
Alıp başımı gidesim bir de.
Giderken kendimi arkada bırakışım…
Gülesim var burukta olsa,
Bana şu günlerimi layık görene…
Sevinme diyesim var bir de…
Hak diye bir şey yoksa,
Adalet diye bir şey var,
Adalet diye bir şey yoksa,
Haklının hakkını gözeten bir güç var diyesim var…
Haklının hakkını gözeten de yanımda olamayacaksa,
Ben varım diyesim var…
Sadece ben….
Bu bile yeter diyesim var,
Her şeye yeniden başlamama…
Ve
Yeniden kendim olmama.
ANKARA Eryaman 03.10.2010
Mutsuz bir kadını yutmuş, mutlu bir kadın var içimde.
Gülerken gözlerimin dolması onda…
İç içe geçmiş, mutlu, barışık yaşarken o iki insan içimde, kavgayı başlatan ben oluyorum çoğu kez.
Bazen de karşılarına geçip gülümsüyorum onlara…
O iki uç kadın, iç içe geçip içeme sığsalar da ben, asıl ben, hiçbir yere sığamıyorum…
Nereye gitsem, ne yapsam bir şeyler eksik; yaptığım, yaşadığım hiçbir şeyin tadı tam değil.
Bir yarımlık var elimi, kalbimi uzattığım her şeyde, adımımı attığım, içinde bulunduğum her ortamda.
Neden bilmem…
Belki.
Belki, bilirim de söyleyemem…
Sanki, yeşilin rengi, kırmızının tadı kaçmış.
Beyaz, artık eskisi kadar masum değil.
İlkbaharı sonbahardan ayıran tek şey sanki, yılın ayrı zaman dilimlerinde yer almaları gibi geliyor bana.
Güneş eskisi gibi yakmıyor.
Soğuk üşütmüyor.
Acıkmıyorum, doymuyorum da.
Her şey bana bol, hiçbir yere sığamasam da…
Özlemiyorum.
Beklemiyorum…
İstemek nedir, istememek ne çokta hatırlamıyorum.
Olmazsa olmazlarımın sayısı günden güne azalıyor…
Günden güne, ayaklarım daha da hızlanarak içime koşuyorum.
Umudum yok, umutsuzluğum da.
İçimde yeşermeye yüz tutan, belki de yarın bana tutunacak birer dal olacak kadar büyümeyi başaracak filizleri kendi ellerimle kırıyorum, yarın büyüyüp dal olmayı başardıklarında, nasılsa biri çıkıp kıracak diye.
Sırtımda taşımak zorunda kaldığım kırk iki yılın kırık dallarından yorgun düştüm.
O kırık dallar kurudu evet, yanmaya hazırlar ama yanmayı başlatacak ateşi tutuşturmak gelmiyor içimden.
“Hep böyle olmadın hatırla,
Canın her kırılan dalla çokta acımadı,
Çünkü sen her zaman,
En çok kendine tutundun” diyor içimdeki mutlu kadın…
Alaycı bir gülümsemeyle bakıyorum ona.
“Bak” diyor mutlu kadının içindeki mutsuz kadın.
“Bunu bile inkar ediyorsun” diye de ekliyor.
Susun diyorum, avazım çıktığı kadar bağırarak.
Ama sesimi ben bile duymuyorum.
Çünkü sesim yok artık…
Söyleyecek herhangi bir şeyim de…
Hayata, umuda dair bütün bildiklerimi yaşayıp tükettiğimi fark ediyorum o an…
Ellerimin gözyaşlarımı silmeye başladığını bir de...
Semiha GÖKTUNA 05.09.2010 Eryaman-ANKARA
(Üstteki yazıyı, hala umutla bir şeylere tutunduğumu görüpte mutlu olmaya çalışmamdan rahatsız olup, çizdiğim, çizipte dört elle tutunmaktan çekinmediğim, geleceğimin kara kalem resmini gösterdiğimde umutlarımı tırpanlarken bana aşılamaya çalıştığı umutsuzluğun beni nerelere götürebileceğini görmesini istediğim biri için yazdım.Çok arada bir, kırk yılda bir de olsa beni görmek istediği gibi biri olabiliyorum, her geçen gün o günlerin sayısı azalsa da.)
(Bu yazıyı okuyup da mutsuz olduğumu sanmayın.
Mutsuz olmadığımı bilsem de mutlu muyum bilmiyorum ama huzurlu olduğum kesin.
Debelenip durduğum, hatta kurtulmak için debelenmekten bile vazgeçip kendime mutlu hikayeler uydurup, onlara hiç zorlanmadan inandığım, inanmaktan başka yapacak bir şeyimin kalmadığını sandığım, bulanık bir denizden sahile çıkmayı yeni yeni başarmış biriyim.
Sahilin bir tarafında çıktığım bulanık deniz, diğer tarafında içinde neleri gizlediği belirsiz, yemyeşil, insanı çeken bir orman.
Ben hayata her zaman pozitif bakmayı başarmış bir insanım. Ne kaşım, ne gözüm ne de başka bir şeyim; gurur duyduğum tek şeyim bu tarafım.
Olumlu düşünme adına zayıf düştüğümü gördüğüm anlarda yeni ama gerçekçi yani olması muhtemel değil de istediğim takdirde olduracağım hayaller kurar, o hayalleri hedefim haline getiririm.
O hayallerin hemen yarın olması gerekmez, hatta ne kadar uzaksa (ki çok da uzak olmayacak) onlara ulaşmak adına çıktığım yolda giderken, adım adım huzur hissederim içimde.
Yolun sonunda varacağım yerin kara kalem resmini çizer, evimde en çok göreceğimi düşündüğüm bir yere asarım.
Astığım o resmi, yani geleceğimin resmini gördükçe içim ısınır, gülümserim.
İştahsızlıktan midemin sırtıma yapıştığı zamanlarda, o mutlu tablonun karşısında karnımı bir güzel doyurduğum çok olmuştur ya da bulanık denizde çırpındığım bir güne döndüğümden uykumun kaçtığı bir çok gecede kıvranırken, evimin o çok işlek yerine astığım resmi görüp gülümseyerek, kendimi huzurlu bir uykunun kollarına bırakmışlığım hiç de azımsanacak sayıda değildir.
Benim yaptığım bir çeşit, mutlu hissetme yöntemi.
Zaten demezler mi?
“Mutluluk; istediklerimize ulaşmak değil, isteklerimize ulaşırken içinde bulunduğumuz anda hissettiğimiz iyi duygulardır” diye…
Bence de öyle, yani mutluluk bir süreç işi, sonuç değil.
Çünkü her ne istiyor ve ona ulaşıyorsak, o “büyük özlem”e kavuştuğumuzda o artık bizim olduğundan, eski uzak, belki de biraz şüpheli konumunu kaybetmiş, artık bizim olmuştur ve birkaç zaman sonra hayatımızdaki varlığının değeri bile unutulacaktır, kesinlikle unutulurda.
Öyleyse niye bir şeylere ulaşmak için mutlu olmayı bekleyelim ki?
Biz en iyisi o beklentilere ulaşmak adına çıktığımız yolda mutlu hissetmeye bakalım, o yolda mutlu olmayı başaramamışsak, bilin ki vardığımız noktada ki varırsak tabi hissedeceğimiz mutluluğun ömrü çok kısa olacak.
Hayat bir andan ibaret, yarınımız var mı kimse bilemez. Belki o anlar birleşip elli, altmış, yetmiş yıl edecek…
Böylesi bir durumda mutlu olmak; mutluluğa kavuşmak adına beklemek mi akıllıca, yoksa beklentilerimize kavuşacak akılcı yollarda ilerlerken kendimizi iyi hissetmek adına yapacaklarımız mı?
Beni her zaman çıktığım yol mutluluğa götürmese de, o yolda ilerlerken mutlu olmayı başardım.
Yani sonuç değil de süreç mutlu etti beni.
Bakıyorum çevreme kimse çokta mutlu değil, hatta neredeyse herkes bulunduğu yerden şikayetçi. Bu duruma hiç şaşırmıyorum artık.
Şaşırdığım tek şey var, bazı kişilerin ki güya onlar bizim iyiliğimizi istiyor; içinde bulunduğu durumda kendini mutsuz hissetmesi kaçınılmaz olan ve öyle görünmesi beklenen benim durumumda olan kişilerin, kendini mutlu hissetmek adına olması kuvvetle muhtemel beklentilerinin resmini yapıp, onunla mutlu olmaya çalışması karşısında, “senin umuda değil umutsuzluğa sarılman gerekiyor” tarzındaki yaklaşımları.
Bu tip mutsuzluk tüccarlarının tek gerekçesi de “ya beklediğin olmazsa, sonra çok üzülürsün” oluyor.
Gerçekçi olan kim?
Bu yazıyı okuyanların kendilerine bir soru sormalarını istiyorum, acizane olarak.
“Bir şeyi, ama olması kuvvetle muhtemel bir şeyi hayal edip beklerken, olumlu duygular eşliğinde, geçen süreç mi mutlu eder insanı, yoksa ya hayaliniz gerçekleşmez de bir gün üzülürsünüz diye olumlu hayaller kurmak yerine tamamen olumsuzluğa yönelmek mi daha akıllıca?”
Bu soruyu sorun kendinize ve cevabınızı verin.
Cevap veremiyorsanız eğer kendinize bile, yazımın ilk bölümünün bittiği “ Eryaman- ANKARA” dan sonraki bölümü yeniden okuyun lütfen, inanıyorum ki eğer yeniden ama bu kez daha dikkatli okuduğunuzda cevabınız benimle aynı olacaktır.
Diyelim ki olması kuvvetle muhtemelken, mutlu mesut beklediğimiz şey gerçekleşmedi.
Ne kaybederiz? Değil mi ki biz o beklenti içinde mutlu olmuşuz.
Ya da şöyle diyelim; mutsuzluk tüccarlarının yaklaşımına göre, hiçbir şey beklemeden, hedefsiz, umutsuz bekle ki sonradan üzülmeyesin.
Beklediğimiz şeyin, gerçekleştiği andan itibaren hayatımızdaki varlığının sıradanlaşmaya başlayacağı gerçeğini göz önünde bulunduracak olursak, sizce mutluluk tüccarlığı yapan benim gibileri mi ciddiye almak lazım, yoksa mutsuzluk tüccarlığı yapanları mı?
Bu da ikinci sorum.
Güle güle cevaplayın…
Ve lütfen gülmeye devam edin benim gibi, herkese, her şeye rağmen…
Semiha GÖKTUNA 05.09.2010 Eryaman-ANKARA
Aslında hiç kimse sevmedi
Bir ben sevdim seni.
Severmiş gibi değil
Kana kana sevdim
Tıka basa sevdim
Dolu dolu sevdim.
Aslında kimse sevmedi seni
Sevmekten çekindi
Oysa ben yana yana sevdim
Bile bile sevdim
Aklımdan zorum var gibi
Aklıma silah dayarcasına.
Mecburmuş gibi
Ve
Başka çarem yokmuşcasına.
Bir ben sevdim seni
Aslında bir sen sevmedin beni
Herkesi sevdiğin gibi.
(Bu şiir bana ait değil.Yazanın kim olduğunu da bilmiyorum maalesef, o nedenle ismini burada yayınlayamıyorum.) 25.07.2010
Aşkı bilir misin diye sordu bu gün bana biri.
Bilmez miyim?
Kim sevmez bir kirazı dalından koparmayı, eğer o kirazı kendi elleriyle sevdiğinin ağzına götürecekse?
Kim eline ağır gelen market poşetlerinden hayıflanır, o poşetlerin içindekilerle aşık olduğu kişiye mükellef bir akşam yemeği hazırlayacaksa?
Kim sabahlamak istemez, aşık olduğu kişinin sadece karnı ağrıyor diye müşaade altında tutulduğu hastane kapısında?
Aşkı sever misin diye sordu bu gün bana biri.
Sevmez miyim?
Kim aşık olduğu kişi üşüdüğünde elinin ayağının sıcacık olmasından hoşnut olur?
Hangi aşık günün ilk ışığını beklemez sabırsızlıkla, saat yedide uyandığını bildiği sevdiğinin sesini duymak için?
Kim, hangi aşık gittiği bir alış veriş merkezinde gördüğü şeylere sevgilimi çağrıştıran ne var burada diye bakmaz?
Kim aşık olduğu kişiye elindeki ekmeğin en güzel yerini vermez?
Kim, evet kim sıcak bir yorganın altında aşık olduğu, sevdiği kişiye ait başka bir sıcaklığı aramaz?
Aşk sence ne diye sordu bu gün bana biri.
Aşk dedim;
Her şey….
Gülen en güzel yüz…
En sıcak el…
En güzel ten kokusu…
Aynı duşun altında buharlaşmak…
En olmaz anda ihtiyaç duyulan bir soluk…
Kulağın en çok ihtiyaç duyduğu ses…
Gel demek, belki en olmaz anlarda…
Olmazsa olmazların en başında biri…
Gelmezse öleceğine inandığın biri bir de…
İnandığın ölümüne…
Sevdiğin her şeyinle…
Uğrunda ölüp ölüp yeniden dirildiğin, her defasında yeniden ölüp dirilmeyi göze aldığın…
En olmazı olur yaptığın…
Beyaz…
Gri bazen…
Gece karanlığında aranılan küçücük bir ışık huzmesi, gördüğünde dört elle sarılmaya hazır olduğun…
Ateş rengi bir sıcaklık…
Güneş batışında deniz manzarası, denizden uzak şehirlerde bile…
İçinde bulunduğun bedene şükretmek…
Kendini sevmek…
Kendinle birlikte herkesi yeniden, yine yeniden sevmek…
Af etmek, seni kıranları, birilerini kırdığın için kendini bir de…
Kucaklamak, var olmak adına ne varsa…
Bir de yoksunluklarına gülümseyebilmek...
Kendini yeniden, yeni bir benlikte yaratma isteği…
Radyoda çalacak bir sonraki parça…
Saçının o gün daha güzel görünmesini isteme duygusu…
Bir gün önce seni boğan yağmurlu sabaha o gün gülümseyebilmek…
Uykulu sabahlarda gözünün dört açıldığının ayrımına varmak…
Cep telefonunu daha bir derinden sevmek…
Yaktığın sigarayı gülümseyerek söndürmek…
Olmayan, yetmeyen neyin varsa içindekilerle, içindekilerin yetisiyle mutlu hissetmek…
Gülümsemek…
Ağlamak belki de bazen, şükür duygusu eşliğinde…
Derin derin düşünürken yakalamak kendini…
İki gün önce giyip hoşnut olmadığın pantolonun o gün sana daha bir yakıştığını hissetmek…
Annenle daha bir sevecen konuşmak…
Kimsenin seni beklemediğini bildiğin bir eve daha bir mutlu girmek...
Okuduğun kitaptan etkilendiğin paragrafları o yanında değilse bile içinden sessizce onunla paylaşmak, o duymasa da sevdiğin paragrafları ona okuma duygusu…
Aldığın bir çikolatayı tek nefeste bitirebilecek kadar şekere ihtiyacın olduğunda bile en tatlı yerini ona bırakma güdüsüne karşı koyamamak…
Beklemek…
Aramasa da beklemekten vazgeçmemek…
Aramayacağını bilmek ama yinede umut etmek…
Umut…
Hayal…
Yarı sarhoşluk…
Tam bir delilik…
Aşk ne sence diyen kişi, ben bunları sıralarken tamam dedi, değil dedim söyleyeceklerim bitmedi daha.
Aşk aldanmadır, eğer karşındaki aynı şeyi yaşamıyorsa seninle aynı boyutta…
Tamam dedi arkadaşım bu kadarı yeter, yetti hatta dedi.
Yetmedi dedim, en azından bana…
Aşk eğer doğru adreste yaşanmıyorsa tükeniştir…
Bitiştir…
Sıfırı görmektir…
Sus dedi arkadaşım, susmaya hiç niyetli değilim, en azından son sözümü söylemeden.
O zaman son sözünü söyle dediğini duyduğumda, zaten söylemek istediklerime son noktayı koyacak cümle ağzımdan çıkmak üzereydi.
Adam gibi sevecek yüreği olanlar gelsin bu er meydanına.
Semiha GÖKTUNA ANKARA-Eryaman 15.07.2010
Ben, başımı dizlerine koysam,
Sen, saçlarımla oynasan.
Ben, fıkralar anlatsam,
Sen, katıla katıla gülsen,
Derken, uyuyup rüyaları yaşasak.
Ve çok geç sabah olsa.
Ben, günaydın desem,
Sen, burnumdan öpsen.
Söyle, fena mı olur.
Semiha GÖKTUNA ANKARA-Eryaman 25.05.2010
Yalanlardan bir dünya kurdum ikimize,
Fosforlu yalanlardan.
Yalan bu ya;
Benden başkasının elini tutmazmışsın.
Bakmazmışsın bana baktığın gibi hiçbir kadına.
Aklın fikrin bendeymiş,
Benim içim sızlasa,
Senin elin ayağın dolanırmış.
Beni mutlu görebilmek için her şeyi yaparmışsın.
Yalan bu ya;
Ayrılık ne kelime,
Beni kaybedersen öleceğine inanırmışsın.
Kaybetmemek için beni, her şeyi yaparmışsın.
Yalan bu ya;
Hep doğruyu söylermişsin bana.
En af edilmeyecek şeyi bile yapsan,
Doğruyu söylediğini bildiğimden,
Af edermişim.
Yalan bu ya;
Sen bir yana dünya bir yana der,
Sarılırmışsın bana.
Sevgimiz her şeyin üstündeymiş,
Mutluymuşuz,
Hem de çok mutlu,
Yalan bu ya.
Semiha GÖKTUNA ANKARA-Eryaman 25.05.2010
Recent Comments