Toz olup dumana karışasım var…

Toprak olup yere düşesim bir de.

Yeniden doğmak elimde değil evet,

Ama…

Ama kendimden yeni bir ben yaratasım var…

Yeniden sevesim var.

Özleyesim…

Sevgiliye özlemi iliklerimde hissedişim var.

Sevginin masumiyetine inanaşım var yeniden…

Yeniden on sekiz yaşında olamam biliyorum,

Evet ama…

Hayata yeniden, yine yeniden asılasım var.

Yanımda olan,

Yanımda olmaktan vazgeçmeyen bunca insan için,

Belki de sadece onlar için,

Yeniden nefes alasım var…

Yeşile sarılıp, güneşle ısınasım….

Tırmalayasım var,

Ömür denen şeyim yüzünü gözünü…

Kanatasım var, kabuk tutmamak için direnen tüm yaralarımı.

Feleğin çarkına,

Çöpçatanın çomağını sokasım var.

Cevabı bilsem de avazım çıktığı kadar,

“Neden ben” diye sorasım var…

“Çünkü en uygun sendin” diyen sesin sahibinin yüzüne,

Koskocaman bir tokat indiresim var.

Alıp başımı gidesim bir de.

Giderken kendimi arkada bırakışım…

Gülesim var burukta olsa,

Bana şu günlerimi layık görene…

Sevinme diyesim var bir de…

Hak diye bir şey yoksa,

Adalet diye bir şey var,

Adalet diye bir şey yoksa,

Haklının hakkını gözeten bir güç var diyesim var…

Haklının hakkını gözeten de yanımda olamayacaksa,

Ben varım diyesim var…

Sadece ben….

Bu bile yeter diyesim var,

Her şeye yeniden başlamama…

Ve

Yeniden kendim olmama.

ANKARA Eryaman 03.10.2010