Aşkı bilir misin diye sordu bu gün bana biri.
Bilmez miyim?
Kim sevmez bir kirazı dalından koparmayı, eğer o kirazı kendi elleriyle sevdiğinin ağzına götürecekse?
Kim eline ağır gelen market poşetlerinden hayıflanır, o poşetlerin içindekilerle aşık olduğu kişiye mükellef bir akşam yemeği hazırlayacaksa?
Kim sabahlamak istemez, aşık olduğu kişinin sadece karnı ağrıyor diye müşaade altında tutulduğu hastane kapısında?
Aşkı sever misin diye sordu bu gün bana biri.
Sevmez miyim?
Kim aşık olduğu kişi üşüdüğünde elinin ayağının sıcacık olmasından hoşnut olur?
Hangi aşık günün ilk ışığını beklemez sabırsızlıkla, saat yedide uyandığını bildiği sevdiğinin sesini duymak için?
Kim, hangi aşık gittiği bir alış veriş merkezinde gördüğü şeylere sevgilimi çağrıştıran ne var burada diye bakmaz?
Kim aşık olduğu kişiye elindeki ekmeğin en güzel yerini vermez?
Kim, evet kim sıcak bir yorganın altında aşık olduğu, sevdiği kişiye ait başka bir sıcaklığı aramaz?
Aşk sence ne diye sordu bu gün bana biri.
Aşk dedim;
Her şey….
Gülen en güzel yüz…
En sıcak el…
En güzel ten kokusu…
Aynı duşun altında buharlaşmak…
En olmaz anda ihtiyaç duyulan bir soluk…
Kulağın en çok ihtiyaç duyduğu ses…
Gel demek, belki en olmaz anlarda…
Olmazsa olmazların en başında biri…
Gelmezse öleceğine inandığın biri bir de…
İnandığın ölümüne…
Sevdiğin her şeyinle…
Uğrunda ölüp ölüp yeniden dirildiğin, her defasında yeniden ölüp dirilmeyi göze aldığın…
En olmazı olur yaptığın…
Beyaz…
Gri bazen…
Gece karanlığında aranılan küçücük bir ışık huzmesi, gördüğünde dört elle sarılmaya hazır olduğun…
Ateş rengi bir sıcaklık…
Güneş batışında deniz manzarası, denizden uzak şehirlerde bile…
İçinde bulunduğun bedene şükretmek…
Kendini sevmek…
Kendinle birlikte herkesi yeniden, yine yeniden sevmek…
Af etmek, seni kıranları, birilerini kırdığın için kendini bir de…
Kucaklamak, var olmak adına ne varsa…
Bir de yoksunluklarına gülümseyebilmek...
Kendini yeniden, yeni bir benlikte yaratma isteği…
Radyoda çalacak bir sonraki parça…
Saçının o gün daha güzel görünmesini isteme duygusu…
Bir gün önce seni boğan yağmurlu sabaha o gün gülümseyebilmek…
Uykulu sabahlarda gözünün dört açıldığının ayrımına varmak…
Cep telefonunu daha bir derinden sevmek…
Yaktığın sigarayı gülümseyerek söndürmek…
Olmayan, yetmeyen neyin varsa içindekilerle, içindekilerin yetisiyle mutlu hissetmek…
Gülümsemek…
Ağlamak belki de bazen, şükür duygusu eşliğinde…
Derin derin düşünürken yakalamak kendini…
İki gün önce giyip hoşnut olmadığın pantolonun o gün sana daha bir yakıştığını hissetmek…
Annenle daha bir sevecen konuşmak…
Kimsenin seni beklemediğini bildiğin bir eve daha bir mutlu girmek...
Okuduğun kitaptan etkilendiğin paragrafları o yanında değilse bile içinden sessizce onunla paylaşmak, o duymasa da sevdiğin paragrafları ona okuma duygusu…
Aldığın bir çikolatayı tek nefeste bitirebilecek kadar şekere ihtiyacın olduğunda bile en tatlı yerini ona bırakma güdüsüne karşı koyamamak…
Beklemek…
Aramasa da beklemekten vazgeçmemek…
Aramayacağını bilmek ama yinede umut etmek…
Umut…
Hayal…
Yarı sarhoşluk…
Tam bir delilik…
Aşk ne sence diyen kişi, ben bunları sıralarken tamam dedi, değil dedim söyleyeceklerim bitmedi daha.
Aşk aldanmadır, eğer karşındaki aynı şeyi yaşamıyorsa seninle aynı boyutta…
Tamam dedi arkadaşım bu kadarı yeter, yetti hatta dedi.
Yetmedi dedim, en azından bana…
Aşk eğer doğru adreste yaşanmıyorsa tükeniştir…
Bitiştir…
Sıfırı görmektir…
Sus dedi arkadaşım, susmaya hiç niyetli değilim, en azından son sözümü söylemeden.
O zaman son sözünü söyle dediğini duyduğumda, zaten söylemek istediklerime son noktayı koyacak cümle ağzımdan çıkmak üzereydi.
Adam gibi sevecek yüreği olanlar gelsin bu er meydanına.
Semiha GÖKTUNA ANKARA-Eryaman 15.07.2010
posted under |
Recent Comments