Benim gönlüm kimsesizliğe alışık,

Varlığımla yokluğumu farketmeyenlere bir de...

Gelmesiyle gitmesi bir olanlara...

Sevildiğini bilip, inadına sevmeyenlere...

Bir de gönülden gelmeyenlere,

Gelsede bir şekilde, gönülden kalmayanlara alışık.

Yapmacıklara.

İkiyüzlülükle gününü kurtaranlara...

Ha bir de;

Kurtardığı günü, yarınlara taşıyanlara...

Alışık gönlüm,

Hep onların arkasından koşmaya,

Düşüp, kalkıp yeniden koşmaya,

Yorulup, ölmeye.

Ama yeniden, yine yeniden dirilmeye.

Dirildiğimi görüp sevinen,

Gönlümün peşi sıra sürüklendiği olmadı, hiç bir zaman.

Onlar, ölüp dirilmemle ilgili değildi zira...

Ölümüm de kalımım da sadece,

Eskittiklerimi ilgilendirdi şimdiye kadar.

Şimdiye kadar kim girdiyse hayatıma,

Sevmedi beni önce, sevgiden anladığım anlamda.

Biliyorum bunu...

Önce ben eskittim onları,

ve sonra sevildim eskittiklerimce.

Doğallığın değersizliği var üstümde.

Alışmış alem yapmacıklara...

Herkesin alemsin dediği bir ben, alem olamadım,

Bu alemde.


Semiha GÖKTUNA ANKARA-Eryaman 27.04.2010