Telefonlarıma cevap vermeyeceksin...
Cevap versen bile,
Öyle Yorgun, öyle isteksiz çıkacak sesin,
Bir küfür gibi.
Sevmeyeceksin beni...

Biliyorum bu şehri dar edeceksin.
Çünkü anladın,sevgimden tanıdın beni.
O yanık, o hasta bakışımdan...
Uçuruma atlar gibi sevdalanışımdan.
Sevmek deyince hemen ardından ölüm dememden anladın...

Anladın ve kardeşini bir kabustan uyandırır gibi,
Çırılçıplak gerçeğe uyandırdın beni.
Uyandırdın ve kaçtın.
Çünkü sen de benim gibisin,
Sen de benim gibi sevmeyeni sevdin hep,
Sana acı çektireni...
Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı,
Çıkınca seninle küfür gibi konuşanı sevdin.

Sen de benim gibi seni incitip üzeni sevdin hep.
Bakışından hissediyorum bunu, kokundan, dokunuşundan.
Beni sevmeyecektin ama...
Ama, öyle öyle susamıştım ki kendim gibi birini sevmeye.
Öylesine muhtaçtım ki gerçekten incitilmeye,
Gerçekten acı çekmeye...

Kendim gibi birini özlemeye öylesine muhtaçtım ki,
Seni tanır tanımaz çözüldüm.